Een middag op de A27: tussen sloopkranen en schorre hanen

Projectmanager Vincent Nijenhuis van Rijkswaterstaat en projectcoördinatoren Hildo Herfst en Frank Timmer van aannemerscombinatie ALSÉÉN geven de rondleiding.

Het is 14.00 uur als Nijenhuis ons ontvangt op de oprit naar het bouwterrein. Wie vooral grijs beton en asfalt verwacht, komt al snel heel veel zand tegen. Links graaft een kraan zich langzaam door een gigantische bult aarde heen.

‘Ruim een week geleden was die berg nog een weg en was het viaduct Groeneweg nog open,’ vertelt Neijnhuis, terwijl we naar de keet lopen. ‘Na dit weekend zijn ze beide verdwenen.’ Een opmerking die ons doet beseffen hoeveel werk ze hier verzetten in een paar dagen tijd.

In de keet

Eenmaal in de keet, vertellen Nijenhuis en Timmer meer over de zomerwerkzaamheden op de A27. ‘Hier bij viaduct Groeneweg pakken we binnen een paar 100 m een aantal zaken aan. Om te beginnen slopen we het viaduct Groeneweg en plaatsen we iets verderop, nabij verzorgingsplaats Scheiwijk, de funderingspalen voor een nieuwe viaduct. En ten zuiden van het oude viaduct ligt een duiker, een betonnen koker waar water onder de snelweg door stroomt. Hiervan verstevigen we het dak.’

Timmer vult aan: ‘Naast de weg zijn we ook bezig met de gebiedsontsluitingsweg naar het nieuwe bedrijventerrein Groote Haar. Oftewel: in deze 3 weken hebben we genoeg te doen. Zeker in de weekenden is het hier een drukte van jewelste, met 230 mensen in ploegendienst die de klok rond werken.’

Wanneer de koffie op is, stappen we naar buiten om meer van de werkzaamheden te bekijken. Boven de graafmachines loopt de tijdelijke fietsbrug over de snelweg. Een oudere man staat met zijn fiets stil op de brug, turend door het gaas. Hij kijkt, zoals veel voorbijgangers, geboeid toe. Geen wonder: er is genoeg te zien.

Een gat in de grond

Herfst neemt ons mee naar de duiker, een paar meter van het viaduct vandaan. We treffen een diepe kuil in het asfalt, alsof er naar een schat is gegraven. In het midden ligt over de hele lengte een betonnen blok.

‘Sinds maandag zijn we bezig met het opgraven van de duiker die hier ligt. En zoals je ziet is dat gelukt,’ grijnst Herfst. ‘We hebben de duiker schoongeborsteld, geïnspecteerd en waar nodig betonschade gerepareerd. We rekenden eigenlijk op meer schade, dus dat viel mee.’

Herfst wijst: ‘Aan de hoeken van de duiker brachten we een rubberen band aan. Later deze week plaatsen we hier prefabplaten op. Die zijn licht gebogen, zodat de bovenkant van de bestaande duiker geen extra gewicht krijgt te verduren als er straks weer verkeer overheen rijdt.’

Terwijl Herfst praat, is er voortdurend beweging om ons heen. Vrachtwagens rijden af en aan, elk met hun eigen lading. In de verte, aan de andere kant van de weg, beweegt de bak van een graafmachine traag op en neer. Een laadbak staat omhoog en lost wat fundatiemateriaal. De chauffeur stapt uit en poetst zijn achterlichten voor hij weer zijn weg vervolgt.

Schorre haan

Opvallend: je zou meer lawaai verwachten van een bouwterrein naast de snelweg. Het geraas van het verkeer overstemt de werkzaamheden. Toch is er 1 geluid dat opvalt: een gekras, alsof ergens een schorre haan staat te kraaien. ‘Dat zijn de sloopkranen die achteruitrijden,’ legt Nijenhuis uit. ‘Vroeger was dat een piep, maar dat zorgde voor overlast voor de omgeving. Dit nieuwe geluid is lager, maar geeft nog altijd een duidelijk signaal voor de medewerkers. Wel zo veilig.’

We lopen weg van de duiker, richting een klein houten bruggetje over een vliet heen. Voor ons loopt een opgehoogd zandpad. Om de zoveel meter staat er een stalen paal in de grond met een wit kastje met stekels erop. ‘Dat zijn onze egels,’ vertelt Timmer lachend. ‘Of nou ja, zo noem ik ze. Het zijn eigenlijk apparaten die de hoogte van het zand meten. Zo’n berg aangebracht zand zakt namelijk altijd nog wat in. Omdat we de gebiedsontsluitingsweg hier flink moeten ophogen, houden we die inklinking continu in de gaten. Met deze apparaatjes dus.’

Voorbereid op alles

Wanneer we teruglopen naar het beginpunt van de rondleiding, passeren we de 3 iconische rode kruizen die boven de weg hangen. Onder de kruizen werkt alles en iedereen volgens een minutieus afgestemd plan. Van toevoer en afgraven van een weg, tot vleermuisschermen en een tijdelijke fietsbrug. Niks is aan het toeval overgelaten.

Alhoewel: een verrassing schuilt in een klein hoekje. Net als we willen vertrekken, rijdt er plots een wit bestelbusje tot aan de ingang van het bouwterrein. Het raampje schuift naar beneden. ‘I need to deliver a package’, roept de chauffeur, terwijl hij druk gebaart naar de andere kant van de A27. Herfst loopt naar hem toe helpt hem op de juiste weg. Want een viaduct, vind je hier voorlopig niet meer.